OBRAZ MIŁOSIERDZIA – Sanktuarium Miłosierdzia Bożego

22 lutego 1931 r. święta Faustyna Kowalska podczas prywatnego objawienia w klasztorze w Płocku została wezwana przez Chrystusa do namalowania obrazu Miłosierdzia Bożego na podstawie otrzymanego widzenia. Pan Jezus był ubrany w białą szatę, z jedną ręką wzniesiona do błogosławieństwa. Z uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony, a drugi blady. Obraz z podpisem „Jezu, ufam Tobie” miał być uroczyście poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, która miała stać się świętem Miłosierdzia.

„Blady promień oznacza wodę, która usprawiedliwia dusze; czerwony promień oznacza krew, która jest życiem dusz. Te dwa promienie wyszły z wnętrzności miłosierdzia Mojego wówczas, kiedy konające Serce Moje zostało włócznią otwarte na krzyżu” (Dz 299).

Inaczej mówiąc, te promienie oznaczają sakramenty święte, a także Kościół święty i dary Ducha Świętego, którego biblijnym symbolem jest woda, oraz nowe przymierze Boga z człowiekiem zawarte we krwi Chrystusa.

„Szczęśliwy, kto w ich cieniu żyć będzie, bo nie dosięgnie go sprawiedliwa ręka Boga” (Dz 299).

„Obraz ma przypominać żądania Mojego miłosierdzia, bo nawet wiara najsilniejsza nic nie pomoże bez uczynków” (Dz 742).

W Wilnie siostra Faustyna spotkała spowiednika i kierownika duchowego ks. Michała Sopoćkę, który poprosił artystę malarza Eugeniusza Kazimierowskiego o namalowanie obrazu.
4 kwietnia 1937 r. za pozwoleniem ks. Romualda Jałbrzykowskiego, arcybiskupa metropolity wileńskiego, obraz Jezusa Miłosiernego został poświęcony i umieszczony w kościele p.w. św. Michała w Wilnie.
W 1949 roku został przewieziony do kościoła w Nowej Rudzie (obecnie Białoruś). Przez wiele lat był ukrywany na strychu, zwijany w rulon, przechowywany w wilgoci i na mrozie, wielokrotnie nieudolnie restaurowany.
W 1986 roku, staraniem wileńskich księży – późniejszego arcybiskupa moskiewskiego i mińsko-mohylewskiego Tadeusza Kondrusiewicza i biskupa grodzieńskiego Aleksandra Kaszkiewicza obraz został zawieszony w bocznym ołtarzu głównej nawy kościoła Św. Ducha. Od tego czasu na Litwie, a głównie w Wilnie, zaczął się szerzyć kult Miłosierdzia Bożego.
5 września 1993 roku, podczas pielgrzymki na Litwę, przed obrazem Jezusa Miłosiernego w Wilnie, modlił się Papież Jan Paweł II. W przemówieniu do wiernych, nazwał ten obraz „świętym wizerunkiem”.
Kardynał Audrys Juozas Baczkis, metropolita wileński zdecydował o przeniesieniu 22 marca 2004 roku obrazu do małego, dotąd nieczynnego kościółka pw. Trójcy Świętej.
18 kwietnia 2004 roku kard. Baczkis konsekrował kościółek Świętej Trójcy w Wilnie i nadał mu tytuł Miłosierdzia Bożego, gdzie od 2005 r. został wystawiony obraz Jezusa Miłosiernego do publicznej czci.

Cześć tego obrazu polega na ufnej modlitwie połączonej z uczynkami miłosierdzia. Do tak rozumianego kultu obrazu przywiązał Pan Jezus wielkie obietnice: wiecznego zbawienia, dużych postępów na drodze chrześcijańskiej doskonałości, łaskę szczęśliwej śmierci i wszelkie inne łaski, o które z ufnością miłosierni ludzie prosić Go będą.

„Podaję ludziom naczynie, z którym mają przychodzić po łaski do źródła Miłosierdzia; tym naczyniem jest ten obraz z podpisem: Jezu ufam Tobie” (Dz 327).

„Przez ten obraz udzielać będę wiele łask dla dusz, a przeto niech ma przystęp wszelka dusz do niego” (Dz 570).

„Obiecuję, że dusza, która czcić będzie ten obraz, nie zginie. Obiecuję także, już tu na ziemi, zwycięstwo nad nieprzyjaciółmi, a szczególnie w godzinę śmierci. Ja sam bronić ją będę jako swej chwały” (Dz 48)

W 1943 r. – po upływie dziesięciu lat od namalowania pierwszego obrazu Jezusa Miłosiernego w Wilnie i po pięciu latach od śmierci siostry Faustyny w Krakowie – do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Krakowie Łagiewnikach zgłosił się artysta malarz Adolf Hyła. Pragnął on wykonać jakiś obraz, który chciał podarować do kaplicy zakonnej, jako wotum dziękczynne za ocalenie rodziny z wypadków wojennych. Siostry zaproponowały namalowanie obrazu Jezusa Miłosiernego. Przedstawiły artyście wzór – reprodukcję pierwszego obrazu namalowanego przez Kazimirowskiego przy współudziale siostry Faustyny. Dołączyły również opis obrazu zamieszczony w DZIENNICZKU św. siostry Faustyny. Pomimo tego artysta wykonał zlecone mu dzieło według własnego pomysłu. Ponieważ podarowany obraz rozmiarem nie pasował do ołtarza w kaplicy sióstr, Matka Irena Krzyżanowska zamówiła drugi obraz. Obraz ten w 1944 r. został poświęcony i umieszczony w kaplicy zakonnej w Krakowie, gdzie jest czczony do dnia dzisiejszego.

Wizerunek Jezusa Miłosiernego na tym obrazie artysta umieścił na tle łąki i widniejących w dali krzewów. Po interwencji ks. Sopoćki w 1954 r, tło obrazu zostało zamalowane na ciemny kolor, a pod stopami Pana Jezusa domalowano posadzkę. Obraz, który podarował Adolf Hyła jako wotum dziękczynne, umieszczony został w kościele parafialnym pw. Serca Bożego we Wrocławiu. Kościół ten łączy się z domem zakonnym Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia.