Skip to content 
Opiekun – ks. Bartłomiej Stawowy
Spotkania – ustalane na bieżąco
„Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu” /KKK 1601/
Domowy Kościół, zwany też Oazą Rodzin, jest małżeńsko-rodzinnym ruchem świeckich w Kościele. Założony przez Sługę Bożego ks. Franciszka Blachnickiego w 1973 roku jako rodzinna gałąź Ruchu Światło- Życie.
Znakiem Domowego Kościoła są dwa greckie słowa: FWS (światło) i ZWH (życie), wpisane w kształt krzyża, wyrastającego spomiędzy dwóch złączonych obrączek, umieszczonych wraz z krzyżem w stylizowanej figurze domu. Domowy Kościół używa również znaku END ikony Świętej Rodziny.
Patronem ruchu jest Maryja Niepokalana Matka Kościoła i Święta Rodzina a świętem patronalnym Niedziela Świętej Rodziny.
Domowy Kościół Ruchu Światło-Życie pomaga małżonkom sakramentalnym czerpać z łaski i mocy sakramentu małżeństwa, uczy jak żyć tym sakramentem i celebrować go przez całe życie. Łączy on w sobie charyzmaty Ruchu Światło-Życie i międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre-Dame, od którego przejął ideał duchowości małżeńskiej, czyli dążenia ku Bogu w jedności ze współmałżonkiem.
Duchowość małżeńska proponowana w ramach Domowego Kościoła jest realizowana poprzez przyjęcie elementów formacyjnych nazywanych zobowiązaniami i darami. Są to:
- codzienna modlitwa osobista połączona z lekturą Pisma Świętego,
- regularne spotkanie ze słowem Bożym,
- codzienna modlitwa małżeńska jako wspólne stawanie przed Panem,
- codzienna modlitwa rodziny, jako wspólnoty zanurzonej w Bogu,
- comiesięczny dialog małżeński i wynikająca z niego reguła życia (systematyczna praca nad sobą),
- uczestnictwo w comiesięcznych spotkaniach formacyjnych kręgu (grupa 4-7 małżeństw),
- uczestnictwo przynajmniej raz w roku w rekolekcjach formacyjnych. Nie są one celem samym w sobie, ale środkiem do celu. Ich realizowanie odbywa się w małżeństwie poprzez codzienny wspólny wysiłek małżonków, podejmujących i realizujących poszczególne zobowiązania oraz poprzez wzajemną pomoc małżeństw w kręgu w dążeniu do Chrystusa (idea małej grupy jako środowiska koniecznego do wzrostu wiary).
Małżeństwa należące do Domowego Kościoła wezwane są do posługi na rzecz własnej rodziny, posługi rozumianej jako budowanie wspólnoty wiary, nadziei i miłości. Wspólnoty, w której świadomość, że wszyscy jej członkowie są dziećmi Jedynego Boga i stąd posiadają swą niepowtarzalność oraz godność, bez względu na wiek i stopień rozwoju. Taka świadomość uzdalnia do wielkodusznej postawy służby na rzecz rodziny i poszczególnych jej członków, a także przyjmowania daru służby od innych. Wtedy wspólnota rodzinna staje się wielką szansą dla wszechstronnego rozwoju człowieka i jego wzrastania w Bogu, poznawania prawdy o sobie samym, uczenia się miłości.
