Św. Siostra Faustyna Kowalska
Bł. ks. Michał Sopoćko
Św. Jan Paweł II
- 25 VIII 1905 – Urodziła się we wsi Głogowiec (dawne woj. konińskie).
- 27 VIII 1905 – Chrzest w parafii Św. Kazimierza w Świnkach Warskich (diec. włocławska).
- 1912 – Pierwszy raz słyszy w duszy głos wzywający ją do życia doskonalszego.
- 1914 – Pierwsza Komunia Święta.
- IX 1917 – Początek nauki w szkole podstawowej.
- 1921 – Podejmuje pracę u znajomych rodziny – Bryszewskich w Aleksandrowie Łódzkim.
- 1922 – Wraca do domu rodzinnego i dzieli się z rodzicami swoim zamiarem wstąpienia do klasztoru – sprzeciw rodziców. jesień 1922 – Wyjazd do pracy w Łodzi. M.in. przez rok pracuje w sklepie Marcjanny Sadowskiej przy ul. Abramowskiego 29 (2 II 1923-1 VII 1924).
- 25VII 1924 – Wyjazd do Warszawy z zamiarem wstąpienia do klasztoru. Zgłasza się do domu zakonnego przy ul. Żytniej 3/9. Przełożona Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia obiecuje jej przyjęcie do klasztoru, ale przedtem poleca Helenie podjąć pracę, przygotować skromną wyprawę.
- l VIII 1925 – Po rocznej pracy jako pomoc domowa – ponownie zgłasza się do przełożonej klasztoru przy ul. Żytniej, zostaje ostatecznie przyjęta i rozpoczyna postulat (próba zakonna).
- 23 I 1926 – Wyjazd do domu nowicjackiego w Krakowie.
- 30 IV 1926 – Obłóczyny; otrzymuje habit i imię zakonne – siostra Maria Faustyna.
- III-IV 1927 – Siostrę Faustynę zaczynają ogarniać ciemności duchowe; trwać będą półtora roku.
- 16 IV 1928 – W Wielki Piątek zbolałą nowicjuszkę ogarnia żar miłości Bożej. Zapomina o przebytych cierpieniach, jaśniej poznaje, jak wiele cierpiał dla niej Chrystus.
- 30 IV 1928 – Po skończeniu nowicjatu i ośmiodniowych rekolekcjach składa pierwsze śluby zakonne (czasowe).
- 16-10 X 1928 – W Zgromadzeniu MBM odbywa się kapituła generalna. Na przełożoną generalną wybrana została matka Michaela Moraczewska, która będzie przez całe życie s. Faustyny jej przełożoną. W chwilach trudnych będzie jej pomocą i pociechą.
- 31 X 1928 – Wyjazd do domu zakonnego w Warszawie przy ul. Żytniej, z przeznaczeniem do pracy w kuchni.
- 21 II-11 VI 1929 – Czasowy pobyt w Wilnie (zastępuje siostrę odbywającą trzecią probację).
- VI 1929 – Zostaje przydzielona do pracy w nowo powstającym domu Zgromadzenia przy ul. Hetmańskiej w Warszawie.
- 7 VII 1929 – Na krótki czas wysłana do Kiekrza koło Poznania (zastępuje w kuchni chorą siostrę).
- X 1929 – Jest w warszawskim domu Zgromadzenia przy ul. Żytniej.
- V-VI 1930 – Przyjeżdża do domu Zgromadzenia w Płocku. Pracuje kolejno w piekarni, kuchni i sklepie piekarniczym.
- 22 II 1931 – Widzenie Pana Jezusa, który każe jej malować obraz według wzoru, jaki ogląda.
- XI 1932 – Przyjazd do Warszawy na trzecią probację (pięciomiesięczną), jaką siostry Zgromadzenia MBM odbywają przed złożeniem ślubów wieczystych. W tym samym miesiącu rekolekcje w Walendowie przed rozpoczęciem probacji.
- 18 IV 1933 – Wyjazd do Krakowa na ośmiodniowe rekolekcje przed ślubami wieczystymi.
- 1 V 1933 – Składa zakonne śluby wieczyste (uroczystości przewodniczył bp Stanisław Rospond).
- 25 V 1933 – Wyjazd do Wilna.
- 2 I 1934 – Pierwszy raz udaje się do malarza E. Kazimirowskiego, który ma malować obraz Miłosierdzia Bożego.
- 29 III 1934 – Ofiaruje się za grzeszników, a szczególnie za te dusze, które straciły ufność w miłosierdzie Boże.
- VI 1934 – Ukończony został obraz Miłosierdzia Bożego. Siostra Faustyna płacze, że Pan Jezus nie jest tak piękny, jak Go widziała.
- 12 VIII 1934 – Silne zasłabnięcie s. Faustyny. Ks. Michał Sopoćko udzielił jej sakramentu chorych.
- 13 VII 1934 – Poprawa zdrowia.
- 26 VII1934- Idąc z dziewczętami z ogrodu na kolacje (10 min. przed godziną 18), Siostra Faustyna ujrzała Pana Jezusa przed kaplicą w Wilnie w takiej postaci, jak Go widziała w Płocku, tj. z promieniami -bladym i czerwonym. Promienie ogarniały kaplicę zgromadzenia, infirmerię wychowanek, a następnie rozeszły się na cały świat. 15 II 1935 – Wiadomość o ciężkiej chorobie matki i wyjazd do domu rodzinnego w Głogowcu. W drodze powrotnej do Wilna zatrzymała się w Warszawie, by zobaczyć się z matką generalną – Michaelą Moraczewską, i dawną mistrzynią – s. Marią Józefą Brzozą.
- 19 X 1935 – Wyjazd na ośmiodniowe rekolekcje do Krakowa.
- 8 I 1936 – Udaje się do księdza Romualda Jałbrzykowskiego, metropolity wileńskiego, i oznajmia mu, że Pan Jezus żąda założenia nowego zgromadzenia.
- 19 III 1936 – Opuszcza Wilno i przyjeżdża do Warszawy.
- 25 III 1936 – Jest przeniesiona do domu zgromadzenia w Walendowie.
- VI 1936 – Zostaje przeniesiona do domu w miejscowości Derdy (2 km od Walendowa).
- 11 V 1936 – Wyjazd z Derb do Krakowa na stały pobyt.
- 14 X 1936 – Spotkanie z ks. Arcybiskupem Jałbrzykowskim, który – będąc przejazdem w Krakowie – odwiedził dom zgromadzenia.
- 19 X 1936 – Badania lekarskie w zakładzie leczniczym na Prądniku (dziś szpital im. Jana Pawła II).
- 9 XII – 27III 1937 – Leczenie w szpitalu na Prądniku.
- 29 VII-10 VIII 1937 – Pobyt w Rabce.
- 21 VI 1938 – Pogorszenie stanu i ponowne skierowanie do szpitala na Prądniku.
- VI 1938 – Ostatni list Siostry Faustyny do przełożonej generalnej, w którym przeprasza za wszystkie uchybienia całego życia i kończy słowami: „Do zobaczenia w niebie”.
- 25 VIII 1938 – Przyjmuje sakrament chorych.
- 2 IX 1938 – Ks. Sopoćko podczas odwiedzin w szpitalu zobaczył ją w ekstazie.
- 17 IX 1938 – Powrót ze szpitala do klasztoru.
- 5 X 1938 – O godzinie 22.45 Siostra Maria Faustyna Kowalska, po długich cierpieniach znoszonych z wielką cierpliwością, odeszła do Pana po nagrodę.
- 7 X 1938 – Ciało jej został pochowane na cmentarzu zakonnym, położonym w ogrodzie Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, we wspólnym grobowcu, kaplicy Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach.
- 25 listopada 1966 jej szczątki przeniesiono do kaplicy klasztornej[33]. W 1968 kaplica ze względu na grób Sługi Bożej została wpisana na listę sanktuariów archidiecezji krakowskiej. Do beatyfikacji relikwie spoczywały w naturalnych rozmiarach trumnie. Obecnie znajdują się w sarkofagu na ołtarzu, pod słynącym łaskami obrazem Jezu ufam Tobie, namalowanym przez Adolfa Hyłę. Relikwiarz został odsłonięty w dzień beatyfikacji zakonnicy, 18 kwietnia 1993.
Ksiądz Michał Sopoćko urodził się 1 listopada 1888 roku w Juszewszczyźnie (zwanej też Nowosadami) w powiecie oszmiańskim. Po ukończeniu szkoły miejskiej w Oszmianie wstąpił w 1910 roku do Seminarium Duchownego w Wilnie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1914 roku. W latach 1914-1918 był wikariuszem w parafii Taboryszki. W 1918 roku wyjechał do Warszawy i podjął studia w zakresie teologii moralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył magisterium w 1923 roku, a w 1926 roku uzyskał tam tytuł doktora teologii. W latach 1922-1924 studiował także w Wyższym Instytucie Pedagogicznym. Od 1919 roku był jednocześnie kapelanem wojskowym. W 1924 roku powrócił do rodzimej diecezji, pozostając nadal w duszpasterstwie wojskowym, teraz już w Wilnie, aż do 1929 roku. W 1927 roku został mianowany ojcem duchownym w Seminarium Duchownym w Wilnie. W 1928 roku otrzymał stanowisko zastępcy profesora na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie oraz wykładowcy w Seminarium Duchownym. W 1932 roku zwolniony z funkcji ojca duchownego, poświęcił się głównie pracy naukowej. W 1934 roku habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim w zakresie teologii pastoralnej i uzyskał stopień docenta. Pozytywnie zaopiniowany do tytułu profesora, nie uzyskał jednakże nominacji, z powodu trudności finansowych istniejących na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego. Pracy dydaktyczno-naukowej oddawał się aż do zamknięcia Uniwersytetu i Seminarium w czasie II wojny światowej. Jego dorobek naukowy z tego okresu ujawnił się w licznych publikacjach z dziedziny teologii pastoralnej, homiletyki, katechetyki i pedagogiki. Pozostawił też liczne opracowania popularnonaukowe z zakresu problematyki religijno-społecznej.
W czasie okupacji niemieckiej udało mu się szczęśliwie uniknąć aresztowania i przez dwa i pół roku ukrywał się w okolicach Wilna. W 1944 roku po wznowieniu działalności Seminarium Duchownego w Wilnie wykładał w nim aż do jego zamknięcia w 1945 roku przez władze radzieckie i relegowania do Białegostoku. Jednocześnie udzielał się w duszpasterstwie przy kościele św. Jana, katechizował, zorganizował potajemnie kurs katechetyczny. Zagrożony aresztowaniem za tę działalność wyjechał w 1947 roku do Białegostoku. Tu objął wykłady w Seminarium ze swych specjalności: pedagogiki, katechetyki, homiletyki, teologii pastoralnej, teologii ascetycznej. Uczył też języka łacińskiego i rosyjskiego. W latach powojennych prowadził intensywną akcję trzeźwościową w ramach Społecznego Komitetu Przeciwalkoholowego. Następnie w latach 1951-1958 zorganizował szereg miesięcznych i rocznych kursów katechetycznych dla zakonnic i osób świeckich, a w latach 50. i 60. organizował także wykłady otwarte o tematyce religijnej przy parafii farnej w Białymstoku. W 1962 roku przeszedł na emeryturę, ale poświęcił się pracy duszpasterskiej w kaplicy przy domu zakonnym Sióstr Misjonarek św. Rodziny przy ul. Poleskiej, którą już w 1957 r. rozbudował. W tym czasie czynił też starania zbudowania kościoła przy ul. Wiejskiej w Białymstoku. Niemalże do końca swych dni uczestniczył aktywnie w życiu diecezji, pracował naukowo, publikował. Zmarł w domu Sióstr Misjonarek przy ul. Poleskiej 15 lutego 1975r.
Ks. Michał Sopoćko całe swoje życie poświęcił Bogu i Kościołowi. Wyróżniał się nadzwyczajną gorliwością o chwałę Bożą, wyrażającą się w niezwykłej aktywności, osadzonej w głębokim życiu duchowym. Zadziwia różnorodność jego prac. Był duszpasterzem parafialnym, katechetą, organizatorem szkolnictwa, pedagogiem, wykładowcą na Uniwersytecie i w Seminarium, ojcem duchownym, spowiednikiem alumnów, księży i sióstr zakonnych, kapelanem wojskowym, działaczem trzeźwościowym, budowniczym kościołów. W jego bogatym w wieloraką działalność życiu dominujący i najpiękniejszy rys pozostawiła służba idei Miłosierdzia Bożego. Jemu to bez wątpienia przysługuje obok św. Faustyny Kowalskiej zaszczytny tytuł Apostoła Miłosierdzia Bożego. Jako jej spowiednik i kierownik duchowy z czasów wileńskich, zainspirowany jej objawieniami, oddał się całkowicie szerzeniu prawdy i kultu Miłosierdzia Bożego. Opublikował szereg dzieł o Miłosierdziu Bożym, zabiegał o ustanowienie święta, przyczynił się do namalowania pierwszego obrazu Jezusa Najmiłosierniejszego Zbawiciela, współtworzył Zgromadzenie Zakonne Sióstr Jezusa Miłosiernego.
Dostrzegając niezwykle gorliwą służbę Bogu i Kościołowi w kapłaństwie oraz świętość życia ks. Sopoćki wszczęto w 1987 roku jego proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym, który trwał do 1993 roku. W 2002 roku dokumentacja procesu wraz z obszerną biografią ks. Sopoćki, zestawiona w tzw. „Positio”, przekazana została do Kongregacji ds. Świętych w Rzymie. W roku 2004 komisja teologów powołana przez Kongregację pozytywnie oceniła opracowanie „Positio”, a następnie komisja kardynałów przyjęła i potwierdziła orzeczenie teologów. W następstwie tych prac Kongregacji w dniu 20 XII 2004 r. w Watykanie ogłoszony został uroczyście w obecności Ojca świętego dekret o heroiczności cnót Sługi Bożego. W grudniu 2007 roku zatwierdzony został w Watykanie cud za przyczyną Sługi Bożego. Uroczysta beatyfikacja ks. Michała Sopoćki, odbyła się 28 września 2008 roku w Białymstoku w sanktuarium Miłosierdzia Bożego, gdzie też spoczywają doczesne szczątki Błogosławionego…
Jan Paweł II (łac. Ioannes Paulus II) – wł. Karol Józef Wojtyła.
- Urodzony 18 maja 1920 w Wadowicach.
- Syn Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich.
- Karol Wojtyła ochrzczony został dnia 20 czerwca 1920.
- Był chłopcem bardzo utalentowanym i wysportowanym. Regularnie grał w piłkę nożną oraz jeździł na nartach. Bardzo ważnym elementem życia Karola były wycieczki krajoznawcze, a także spacery po okolicy Wadowic.
- Jego matka zmarła 13 kwietnia 1929 roku, w wieku 45 lat. Trzy lata później, w 1932 r., zmarł na szkarlatynę w wieku 26 lat brat Edmund
- Od września 1930 roku Karol Wojtyła rozpoczął naukę w 8-letnim Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach.
- W pierwszej klasie zachęcony przez ks. Kazimierza Figlewicza K.W. przystąpił do kółka ministranckiego, którego stał się prezesem.
- Podczas nauki w gimnazjum Karol zainteresował się teatrem.
- 14 maja 1938 Karol Wojtyła zakończył naukę w gimnazjum otrzymując świadectwo maturalne z oceną celującą.
- Następnie Karol Wojtyła rozpoczął studia w październiku 1938 roku – Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego.
- 18 lutego 1941 roku po długiej chorobie zmarł jego ojciec.
- Wybuch wojny odebrała Karolowi Wojtyle możliwość kontynuowania studiów.
- Jesienią roku 1941 Karol wraz z przyjaciółmi założył Teatr Rapsodyczny, który swoje pierwsze przedstawienie wystawił 1 listopada 1941.
- Rozstanie Wojtyły z teatrem nastąpiło nagle w roku 1942, gdy postanowił on studiować teologię i wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie gdzie 1 listopada 1946 otrzymał święcenia kapłańskie. W tym samym czasie rozpoczął w konspiracji studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
- W okresie od kwietnia 1945 do sierpnia 1946 roku Karol Wojtyła pracował na uczelni jako asystent i prowadził seminaria z historii dogmatu.
- 1 listopada 1946 roku kardynał Adam Stefan Sapieha wyświęcił Karola Wojtyłę na księdza.
- 15 listopada Karol Wojtyła wraz z klerykiem Stanisławem Starowieyskim poprzez Paryż wyjechał do Rzymu, aby kontynuować studia na uczelni Instituto Internazionale Angelicum.
- W roku 1958 Karol Wojtyła został mianowany biskupem tytularnym Ombrii, a także biskupem pomocniczym Krakowa.
- Na okres biskupstwa Karola Wojtyły przypadły także obrady Soboru Watykańskiego II, w których aktywnie uczestniczył.
- 30 grudnia 1963, półtora roku po śmierci swego poprzednika, arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim.
- Na zwołanym po śmierci Jana Pawła I drugim konklawe w roku 1978 Wojtyła został wybrany na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Wynik wyboru ogłoszono 16 października o 16:16.
- Od 16 października 1978 do 2 kwietnia 2005 – papież
- 13. 05. 1981 – zamach na Placu św. Piotra; do Jana Pawła II strzela Turek, Ali Agca; Papież dochodzi do zdrowia w klinice Gemelli, od razu wybacza zamachowcowi, a dwa lata później odwiedza go w więzieniu
- 08. 1985 – spotkanie z młodymi muzułmanami w Casablance
- 04. 1986 – pierwsza w historii wizyta rzymskokatolickiego Papieża w synagodze w Rzymie
- 1986 – Światowy Dzień Modlitw o Pokój w Asyżu; wielkie ekumeniczne spotkanie przedstawicieli największych monoteistycznych religii świata; Jan Paweł II odwiedza zbór ewangelicki, katedrę w Canterbury, a także patriarchę Konstantynopola
- 1991 – wezwanie do pokoju w czasie wizyty w Zatoce Perskiej i na Bałkanach
- 1994 – Przekroczyć próg nadziei autorstwa Jana Pawła II; książka została przetłumaczona na czterdzieści języków i zyskała popularność na całym świecie
- 1995 – wezwanie dostojników państwowych zgromadzonych w siedzibie ONZ do obrony praw człowieka
- 1998 – wydanie trzynastej encykliki Fides et ratio, tj. Wiara i rozum
- 1997-99 – pielgrzymki na Kubę, do Rumunii i do Sarajewa
- 2000 – organizacja Wielkiego Jubileuszu; rachunek sumienia Kościoła Katolickiego
- 2000 – pielgrzymka do Ziemi Świętej; Jan Paweł II złożył hołd wyznawcom judaizmu, modląc się przy Ścianie Płaczu
- 2001 – kolejne pielgrzymki: Grecja, Syria, Ukraina
- 2002 – XVII Światowy Dzień Młodzieży
- 2. kwietnia 2005 r. Jan Paweł II odszedł do Domu Ojca
Charakterystycznym elementem pontyfikatu Jana Pawła II były podróże zagraniczne. Odbył ich 104, odwiedzając wszystkie zamieszkane kontynenty. W wielu miejscach, które odwiedził, nigdy przedtem nie postawił stopy żaden papież. Był m.in. pierwszym papieżem, który odwiedził Wielką Brytanię. Mimo wielu zabiegów nie udało mu się jednak odbyć pielgrzymki do Rosji, prawdopodobnie ze względu na niechęć ze strony patriarchatu moskiewskiego, który zarzuca Watykanowi prozelityzm. Jan Paweł II jako papież najwięcej razy odwiedził m.in. Polskę (8 razy), USA (7 razy), Francję (7 razy).
Podróże apostolskie do Polski:
- I pielgrzymka (2-10 czerwca 1979)
- II pielgrzymka (16-23 czerwca 1983)
- III pielgrzymka (8-14 czerwca 1987)
- IV pielgrzymka (1-9 czerwca, 13-20 sierpnia 1991)
- V pielgrzymka (22 maja 1995)
- VI pielgrzymka (31 maja-10 czerwca 1997)
- VII pielgrzymka (5-17 czerwca 1999)
- VIII pielgrzymka (16-19 sierpnia 2002)